Zoomba deel 2 (NL)

→ English version

Wakker worden, de eerste morgen in ons nieuwe oude huis. Eerste gedachten zijn meteen bij de hond: hoe zou 't met 'r zijn?

Het antwoord liet niet lang op zich wachten, er stond een enorme HONGER voor de deur, met een kwispelstaart. WROF! Geen puppies te zien, nog. Een brokjesontbijt werd verstrekt (WROEF), gevolgd door meer slaapjes op de keukenvloer.

Het was zaterdagmorgen, we moesten uiterlijk de volgende zaterdagmiddag weer weg. Wat te doen met deze knuffelhond? Ons was verteld dat we moesten wachten tot de puppies uit hun hol kwamen, en dat vervolgens een adoptieorganisatie ze zou komen halen. Maar wie, eigenlijk? De makelaar zei dat ze het van de eigenaren had gehoord. De nu ex-eigenaren zeiden dat ze hun zoon zouden sturen. De broer van de ex-eigenaar zei dat ie geen verantwoordelijkheid had of wenste te hebben voor puppies ("mate"), maar dat hij onze buren zou inseinen, want die hadden zelf ook honden. Er kwam niemand, en zo waren wij alleen met ons probleem.

Helemaal alleen toch ook weer niet. Dit is een glas afwassop, met luizen die we van 'r afgepulkt hebben, en vervolgens verdronken. Ongeveer de helft, de rest zit in een ander glas. Toch maar even naar de dierenarts, en zien hoe dit op te lossen. Je kan immers een zogende hond niet zomaar een Spot-On behandeling geven?

Nou, in Spanje wel. En de Spot-On zou ook een beetje op de puppies overgaan, zodat ook die vrij bleven van ongedierte.

Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt de dierenarts te vragen of hij haar kon testen op leishmania, omdat ze zo mager is... Dat kon, daar hebben ze een handige test-kit voor, die in 5 minuten aangeeft of ze ooit in contact is geweest met leishmania, en nog twee andere nare ziekten waarvan ik de naam vergeten ben. Alles in orde! Ze is gezond, een jaar of twee oud, en heeft gewoon meer eten nodig. Dat was een goed bericht.

Hond weer mee naar huis, en boodschappen doen. Wat geef je een moederhond? We gingen voor kippenvleugeltjes in stukjes, gestoofd met rijst, en een garnituur van brokjes. Dat werd hogelijk gewaardeerd. (WROF!)

We hebben bij de dierenarts ook een folder meegenomen van een adoptie-organisatie. "Bel ze maar", zei hij. Dat deden we, en morgen konden we met iemand spreken die Engels spreekt.

Ondertussen lag dit snoepie van een hond weer naast de keukentafel te tukken. We realiseerden ons toen dat, hoe dan ook, het leven zoals ze dat had, voorbij is. Dat drukte lelijk op ons gemoed...