We vonden een grote boodschappentas en een stuk hardboard, dat we in een oude handdoek wikkelden om de bodem te verstevigen. Groot genoeg voor zes hondjes. Een huurauto kan je beter schoon houden, dus de achterbank werd bedekt met een oud laken. Hoe zouden deze honden autorijden vinden?
Nou, best leuk, dus. Het voorbijzoevende landschap werd met interesse bekeken, terwijl de kindertjes achter de achterbank een tukje deden in hun tas. Gaat goed, tot zover.
Het adres was makkelijk te vinden. De Adopta organisatie heeft een kantoor bij een dierenarts annex dierenwinkel, en dat is waar ze de intake van honden doen. We hadden de fraaie wachtkamer voor onszelf, tot de dierenarts zou komen. Hij legde uit wat ze gingen doen. Chip, vaccinatie, paspoort, sterilisatie... We hadden gehoopt dat een operatie haar bespaard zou blijven, maar het is de wet in Spanje dat honden in opvang gesteriliseerd moeten worden. Niks aan te doen. Hij legde nog uit dat het echt beter voor haar was, het voorkomt tumoren en andere nare ziekten. Zucht.
Papieren geregeld voor paspoort, etc. De naam "Zoomba" werd gewaardeerd, met brede lach. Mooi.
En daar gingen de pups, in hun tas. Bovenstaand plaatje is het laatste dat we van ze zagen. Zoomba zelf moest naar een wachtkamertje, waar ze veilig was tot de dierenarts haar kon onderzoeken. Dat was een vervelend moment zowel voor Zoomba als voor ons. Ze moest in een grote kooi, en het was duidelijk dat ze daar niks voor voelde, en stribbelde lelijk tegen. Eenmaal binnen bleef ze rechtop staan, duidelijk ongelukkig, en héél verwijtend kijkend, en terecht.
We moesten weg. Volwassen mannen kunnen best snotteren. Echt.
No comments:
Post a Comment