We kozen speciaal Rotterdam Airport omdat het een klein vliegveldje is, en je je hond bij de deur naar de tarmac afgeleverd krijgt. En, je kan je hond zelf meenemen naar de gate, waar ie op het laatste moment op een karretje wordt gezet en naar het vliegtuig gereden wordt. Alles in het zicht, en geen lange tocht door bagage-afhandelruimtes.
De lege bench was gevuld met een dekbed, schoenen en andere dingen die we in Spanje wilden hebben. Zoals wat sweaters en truien.
Het was een beetje een gok of de bench wel in de huurauto zou passen. Maar dat deed ie, mits uit elkaar. De hond moest dan dus op de achterbank.
Alicante. In Hotel Areca mag je geen hond, dus dit werd onze laatste stopover hier. Jammer, want nu moeten we in het vervolg een hotel 10 km vanaf Torrellano, zodat we niet meer 's avonds kunnen gaan smikkelen bij Nuestra Barra! Maar vanavond kan het nog een keer.
Morgen, om 13:00: ZOOMBA! We moeten er een beetje op tijd zijn, zodat ze niet in haar kooi op ons hoeft te wachten, na haar transport daar vanuit Pechina. Dachten we.
Het is een uur rijden vanaf het huis naar SOSAdopta in Viator, en het is ongeveer twee uur rijden van Alicante naar het huis, dus we moeten op tijd weg, als we eerst nog boodschappen willen doen. Je kan niet je hond halen en dan meteen weer weg..
We waren om half twaalf bij het huis, met onze wagen volgeladen. Waarom hebben we geen boodschappentassen?
Het heeft hard geregend de laatste dagen, we konden zien waar het water gelopen heeft. En binnen was het vochtig. Gauw ramen open en luchten. Maar: geen elektriciteit! De aardlekschakelaar vertrouwde de boel niet. Dat betekent: geen koelkast, en: geen ijsblokjes of koele wijn. En dat de worstjes snel op moesten.
Maar eerst hebben we een hond op te halen, en het is al twaalf uur! We moeten GAAN! Schiet dan toch op! Mobiele telefoon vergeten? JAMMER. En waarom hebben we alleen maar lange broeken en truien hier, en geen shorts? Het is warm! Grrr!
Om 13:15 waren we in Viator. "Hola! Is Corrinne here?", "not yet", "we're here for Zoomba!", waarna de gezichten opklaarden. "Ah, Zoomba! She's here!", wijzend op onze hond, in een mooie hondenmand in de dierenwinkel.
Niet in een kooi.
Ze is helemaal niet in de kennel geweest. Ze verbleef in de winkel/dierenarts en werd door iedereen die er werkte geknuffeld, meegenomen voor wandelingen, en kreeg goed te eten.
Wij hebben ons dus twee maanden zorgen gemaakt terwijl onze hond feestte, verwend werd en door iedereen geliefd was. Het is zo eerlijk!
Ze vonden het ook wel tijd dat ze naar "huis" ging, ze verveelde zich toch wel een beetje, begon de baas te spelen over andere honden, en vrat de kooi op waar ze 's nachts in sliep. Dat is waarom we er waren. Ze ziet er goed uit en is blij!
Het afscheid was roerend. Ze werd nog stevig geknuffeld, van snackjes voorzien, er werden fotos gemaakt, en het was duidelijk dat ze geliefd was, en vice versa. En we konden ook Corinne nog een handje geven, die was ondertussen gearriveerd. Dat was fijn. En de puppies hebben allemaal een nieuw thuis gevonden. Deze mensen zijn engelen. We zullen ze niet vergeten, en zullen in het vervolg donateurs zijn.
Papieren en chip en vaccinaties zijn in orde, al was Zoomba nu opeens vier jaar oud, en niet twee. Ach, het maakt niet uit, ze is een dame. En terug thuis.
No comments:
Post a Comment