Hun schuld! / Their fault!

→ English version
Natúúrlijk is het allemaal de schuld van mijn ouders. Ze verlieten het ouderlijk huis toen ik vroeg in de twintig was, omdat ze het geluk hadden te kunnen stoppen met werken op hun 55e, en zijn vertrokken naar Australië. (Sommige ambtenaren in die tijd...) Maar, ik had een leuke baan, iets met computers en programmeren, en bleef.

Nederland is een prachtland om in te werken, en er te wonen terwijl je werkt, maar de zomers zijn kort en koud en nat, en de winters lang en koud en nat. En ik hou niet zo van koud en nat.

Op vakantie op de Canarische eilanden, lang geleden, werd duidelijk dat als het in Nederland prutsweer is, er altijd plekken op Aarde zijn waar mensen wèl in het zonnetje zitten, met een leuk glaasje op een zonnig terras, en al fresco dinerend. Op Canaria is het dag en nacht lekker weer, zelfs 's avonds laat. En dat wilde ik ook wel!

Begin jaren nul kwamen er tv-series als "Droomhuis Gezocht", "A Place In The Sun", "Escape to the Continent", "Ik vertrek", waar ze mensen volgen die een nieuw leven beginnen in het buitenland. Vaak zonder (genoeg) geld, zonder de taal te spreken, niet erg georganiseerd, B&B's beginnend zonder te weten hoe je een hotel runt, of hoe je moet koken voor veel gasten, zwanger rakend op precies het verkeerde moment, etc etc. Anders is het niet leuk voor de kijkers thuis, natuurlijk. Want we willen drama. Natuurlijk willen we drama! Zo lang het anderen betreft, uiteraard.

Maar, die programma's gaven ons wel een idee over prijzen van huizen in het buitenland, en onze mogelijkheden. Hoe verder zuidelijk je gaat, hoe lager de huizenprijzen, mits je plekken overslaat als Provence, Côte d'Azur, Monaco, en nog wat van zulke rare plekken. Als wij ons huis verkopen hebben we genoeg budget om een huis in het zuiden te kopen èn de jaren te overbruggen tot aan pensioen en AOW, mits je wat zuiniger leeft. Waarom werken tot je 67e? Misschien vinden mensen als Laurens Brinkhorst dat leuk, hij pocht erop, maar wij niet. Er is meer in het (ons) leven dan werk. Kijk maar naar mijn ouders. En we hebben geen plannen voor zwangerschappen of B&B's.

We keken in Frankrijk naar huizen met rust en ruimte, stilte, zonder vliegtuigen, gillende motorfietsen en buurkinderen, of rondcirkelende bromvlieg-sportvliegtuigjes, zonder buren die niet kunnen pianospelen, of met een trampoline binnenshuis. En liefst een beetje zelf-voorzienend met elektriciteit en verwarming. Dus, verwarming met eigen haardhout, elektriciteit uit zonnepanelen. Een oude watermolen zou leuk zijn. Als je die weer aan het werk kan zetten kan je zelf elektriciteit opwekken. Als ingenieur kan ik dat.

Maar, Frankrijk was niet erg aardig voor ons. Er worden zàt leuke plekken geadverteerd op internet, op sites als www.green-acres.com. (Ik zal later wat huizen laten zien waar we in geïnteresseerd waren.) Maar, franse makelaars doen vooral moeilijk over je vertellen waar een huis precies staat. Als ze al op je e-mail reageren.

En, we kenden Frankrijk natuurlijk in de zomer. Maar, bij visites buiten het seizoen kwamen we er al snel achter dat we een te zonnige kijk hadden op het klimaat in Frankrijk. In de winter is het net zo koud en nat en guur als thuis. Het zomerseizoen is wel wat langer, en er zijn in de winter ook lekkere dagen, maar in het algemeen is het toch niet geweldig.

Dus, dan maar niet naar Frankrijk.

Toch maar eens kijken op de Canarische eilanden? Meestal boven ons budget, en de stukken land zijn niet erg groot, noch zelfvoorzienend. Al was de blog over Lanzarote grannyp.blogspot.com nog steeds een bron van inspiratie...
Italië? Te.. gecompliceerd.
Griekenland dan? Leuk, maar je weet niet wanneer het uit Europa valt.
Cyprus? Ook heel leuk, maar..
Portugal en Spanje werden gesuggereerd door "pensionado" kennissen, die daar in de winter vaak heen gingen. Nou zijn we niet direkt Marbella, Torremolinos, of zelfs Ibiza mensen, maar we begonnen te begrijpen dat als je een paar kilometer van de kust kijkt, je wel degelijk ruimte en rust vindt, een prima klimaat, en een lager prijsniveau voor zowel wonen als leven.

We hebben een huis gevonden, in het uiterste zuiden van Spanje, in Almeria. Een 200 jaar oude watermolen, met de dikke muren die we zo graag willen (dank, grannyp!), hoewel, zonder water voor de molen. Maar, weer wèl met irrigatiewater, zodat we het land kunnen besproeien.

We zijn nu druk bezig de verhuizing voor te bereiden. Hopelijk gebeurt in het derde kwartaal 2016. Precies in het zelfde levensjaar als mijn ouders.

→ Nederlandse versie

Of course I blame my parents. But, in a caring way.

My parents abandoned me in my early twenties, because they were lucky enough to be able to stop working at 55, and moved to Australia, as you do. (Civil service in those days...) However, I had a good job, something with computers and programming, which was nice. And stayed.

The Netherlands is a really nice country for working, and living while working. But, summers are short, and usually cool and wet. At the same time we enjoy a long winter, that is also cool and wet. I'm not fond of cool and wet.

While on vacation in the Canary Islands, in December, long ago, I realised that when the weather in Holland is nasty, there are always places on Earth where people are in the sun, having cocktails on a sunny terrace, and are dining al fresco. And even late at night it's great outside. I knew I wanted that.

Early in the naughties tv series started like "A Place In The Sun", "Escape to the Continent", "Droomhuis Gezocht" ("Dream house wanted"), "Ik vertrek" ("I'm leaving") where they film a couple wanting to start a new life abroad. Usually without enough money, not speaking the language, and not terribly organised, starting a B&B without knowing how to make a bed, or cook for guests, getting pregnant at the wrong moment, etc etc. Else it is not amusing for the viewers. We want drama. Of course we want drama! As long as the drama concerns other people, obviously.

However, those programs did give us an idea of property prices abroad, and our possibilities. The more south you go, the lower house prices are, if you skip the Provence and the Côte d'Azur and silly places like that. Selling our house leaves enough funds to buy a place down south, AND enough money to bridge the years left before retirement and pension money... Why work till you are 67? Perhaps that nasty mr. Brinkhorst likes to work till he dies, bragging about it, but we don't. There is more in life than work. Well, there can be. My folx are proof of that. (And, we don't plan pregnancies or B&B's.)

We looked at places in France for properties where you have peace and quiet, no airplanes, no motor cycles, no sports planes circling above your head like irritating bluebottles, no neighbours unable to play the piano and with a trampoline in the house. And preferably a bit more self-sustaining energy and food wise. So, heating with own firewood, electricity from solar panels. Or, find an old watermill, restore it's function, and generate our own electricity that way. Being an electrical engineer, I can do that.

Well, France was not kind to us. There are lots of interesting places advertised on the internet, on sites like www.green-acres.com. (I'll show you some houses we were interested in over the years, but later.) However, French estate agents refuse to tell you where a house is, exactly. If they reply to your email at ALL.

We know France in summer. While visiting some places while out of season we found out that we had too positive an opinion on France's climate. In winter it's as wet and cold as back home. The summer season is indeed a bit longer, and there are nice days in winter, too, but overall it's not that great.

So we gave up on France, after a few years.

Canary Islands, after all? Over our budget, often, and the properties are not big and self-sustaining. Though the Lanzarote blog grannyp.blogspot.com drew me towards the Canaries still...
Italy? Too... complicated.
Greece? Nice, but you never know if it will stay with Europe.
Cyprus? Very nice, too. But.
Portugal and Spain mainland only presented themselves when brought up by "pensionado" friends who went there quite often, in winter. Well, we are not exactly Marbella, Torremolinos or even Ibiza people, but we started to realise that if you look inland a few kilometers you may find peace and quiet, a wonderful climate, and a lower price level for both house and living.

We found a house, in the south of Spain, in Almeria. A 200-year-old watermill, with those nice and thick stone walls we always wanted (thank you again grannyp.blogspot.com!). However, without any water to run the mill, but with agricultural water to irrigate the garden.

We are now working on actually moving there, as soon as we can. Probably somewhere Q3 2016. Exactly the same year in life as my parents.

The house also came with a single mum dog, ticks, lice, and six puppies. More on that, and other things, past present and future, later.

And yes, my parents and sister are all still happily living in Australia, 30 years later.