"En Pierre, wat hebben zij wèl?"
Er is natuurlijk eerder al het een en ander verhaald over het huis, maar hier is een stukje over de keus en de koop zelf.
Eerste visite aan het huis: april 2015. We waren erg onder de indruk van het huis zelf, en in het bijzonder van de keuken.
Eerst een paar maren? Goed. In het plaatje kan je zien dat er een weg ligt aan de rechterkant van het huis. Dat is een weg voor overpad van de buren verderop. Pal langs het huis. En de plek vóór het huis dus ook. En dat ligt allemaal in de volle zon te bakken, en is dus heet en stoffig. Verder zijn wij a-sociale tiepes, en houden dus helemaal niet van chemins communal, al was ons verzekerd dat er maar weinig verkeer was. "Eén keer per jaar een vrachtwagen voor citroenen." En, "het huis verderop is niet bewoond".
Ja natuurlijk zijn we paranoïde. We komen uit de stad.
Blijkbaar had de eigenaar wel meer opmerkingen gehad van kopers over de weg langs zijn huis. Hij besloot een nieuwe weg aan te leggen, verder van het huis, de rode lijn in de kaart boven.
We vonden dat we moesten kiezen tussen Serena en deze plek. We gingen terug, in juni 2015, om nog eens te kijken naar Serena, en naar deze plek. Hoe ligt de nieuwe weg erbij, en hoe heet is het nou eigenlijk in de zomer?
Eerst Serena. We gingen er gewoon maar eens een uurtje zitten en rondhangen. We liepen de rambla ("rivierbedding") in om te kijken waar die vandaan kwam. Het valleitje wordt gewoon smaller en smaller, tot je niet verder kan omdat er een grote bos riet staat. De omgeving is echt prachtig, en heerlijk stil. Maar het huis zelf is en blijft ... "moeilijk". Te veel werk om het te verbeteren, een garage bij het huis kan eigenlijk niet, en met alle werk wordt het huis nooit zo mooi als dat in Antas.
En nog wat anders: Restaurante Mi Casa. Dat is een fijn restaurant, en nog op loopafstand ook, 15 minuten, en zéker op fietsafstand. Ik heb een theorie. En het is mijn theorie. En het is een theorie over restaurants. En de theorie is dat, als een restaurant een Goeie. Campari. schenkt, het hoogstwaarschijnlijk een goed restaurant is.
Dit. Is. Een. Goede. Campari.
Maar dit terzijde.
Terug naar het huis. Er zijn meer wegen, in het kaartje boven de Goeie. Campari.: op de grens van het terrein: de donkergroene lijnen. Dus waarom eigenlijk die rode weg? Waarom niet gewoon de groene paden? Die vraag aan de makelaar zorgde voor een hoop miscommunicatie. Mensen kunnen geen kaarten en moeilijke vragen lezen. Uiteindelijk heeft de advocaat er eens goed over nagedacht, en zei dat je overpad-rechten niet zomaar kan veranderen. Ze kunnen je dan gewoon voor de rechter dagen. En dat zou weer niet zo'n goeie start zijn, in Spanje.
Nog een "maar" is dat dit huis niet in een natuurpark ligt, maar midden tussen velden artisjokken (lekker!), bloemkool (okee), en boerenkool (jakkes!). Boerenkool! Bah, boerenkool. Maar goed, landbouwactiviteit kan betekenen dat er tractoren de hele dag hun ding doen, met geluidsoverlast voor ons. "Nee, nee!", riepen eigenaar en makelaar, "sommige mensen vonden het er veel te rustig!". En "we vonden het een hele rare vraag". Jaja.
(We merkten al snel dat er toch wel meer verkeer is dan die vrachtwagen voor citroenen een keer per jaar, en dat er wel degelijk iemand woont in het huisje verderop, die er doordeweek woont, elders werkt, en daar met de auto heen gaat. En een aantal keren per week is er een bestelbusje van een man die de sinaasappelboomgaard onderhoudt. En ze rijden allemaal niet voorzichtig.)
Het is niet dat het herrie geeft, nu, maar de hond die gratis bij het huis zat is dól op achter autos aan hollen. En wij zijn dól op die hond, dus we moeten een hek plaatsen zodat ze niet zo makkelijk achter de autos aan kan. Dat wordt wel een klusje.
En ja, er is herrie van de velden. Boerenkool (bah!) wordt met de hand geoogst. Ze plukken de onderste bladeren, zodat nieuwe bladeren weer aangroeien (vreselijk!), maar de oogst wordt opgeslagen in een grote vrachtwagen, met koeling. En die koeling staat er dan een paar dagen te brommen, overdag. Gelukkig kan je wel ontsnappen aan dat geluid, door aan de andere kant van het huis te gaan zitten, of binnen.
Het (rode) stuk land naast het huis was van een "mate" van de eigenaar. "Ach, dat kost weinig", zei hij, "hij heeft geen recht van overpad, het heeft geen waterrechten, je mag er niet op bouwen, dus het is waardeloos." Maar ja, het is wel wat waard voor de toekomstige eigenaar, want het geeft vrijheid, en is de aangewezen plek voor een zwembad, of voor uitbreiding van de tuin. Wij kopen in ieder geval geen huis waar we niet ruim omheen kunnen lopen, op eigen grond.
Dan is er nog de maar/kwestie van de waterrechten. Water is héél belangrijk voor ons. We houden dan wel van een warm en droog klimaat, maar we hebben wèl water nodig voor de tuin, bomen, en een eventueel zwembad. Dan kan je niet met goed fatsoen doen met drinkwater. En drinkwater gebruiken voor een zwembad kan kostbaar zijn, als je water bijvoorbeeld afkomstig is van een ontziltingsinstallatie, zoals niet ongebruikelijk is in Andalucia. De vorige eigenaar heeft een strip land verkocht voor waterrechten. Het papierwerk daarvan was echter een beetje zoek, maar het zou worden opgezocht.
Op advies van de solicitor besloten we de waterrechten en de aankoop van het stuk land op te nemen als "voorwaarden" in ons aanbod, dat meteen werd geaccepteerd. Dan start een interessante tijd, waarin papieren, aktes en watercontracten boven water moeten komen, en tussen de diverse advocaten worden uitgewisseld, en gedeeld met de makelaar. En dan zegt de ene advocaat dat ze de papieren twee weken terug heeft verstuurd, terwijl de tweede ze nooit ontvangen zegt te hebben, etc. Dat heeft geduurd tot de allerlaatste dag.
Oh, ergens in bovenstaande alineas moeten we besloten hebben dat we het echt gingen DOEN. Onduidelijke waterrechten, een duurder-dan-verwacht-als-we-de-eigenaar-geen-overpad-wilden-verlenen stuk land, zorgen over verkeer, pesticiden (het ìs een landbouw...), herrie, etc, maken een keus niet eenvoudiger. Dit is geen keus voor een vakantie, het gaat over de laaste 20, 25 jaar van ons leven. Drama! Maar, we lijken ja gezegd te hebben. (Toch?)
In de voorwaarden was ook de datum van overdracht opgenomen. We hadden niet zo veel dagen meer over in ons schema, het was al eind juni, en eind augustus moest er weer gewerkt worden. We hoopten nog op een overdracht begin augustus, dan zouden we er 4 weken kunnen verblijven. Dat was niet mogelijk, er was nog te veel juridische uitzoekerij. Goed, 14 augustus dan? Nee nee, dat was echt niet mogelijk. De vrouw van de eigenaar kwam terug naar Spanje, en wilde iedereen gedag zeggen, en nog een vakantie houden. Voor haar was 24 augustus ècht de allervroegste mogelijkheid, en wij zouden daarna zorg moeten dragen voor onderdak voor hun. Dat hebben we maar afgewimpeld. Er zou dan welgeteld nog één dag zijn overgebleven in het huis. De volgende dag moest er weer worden gewerkt. Eind oktober is dan voor ons de eerstvolgende mogelijkheid. Toen werd 14 augustus alsnog geaccepteerd, maar bepaald niet van harte.
Ook was het niet mogelijk een dag voor de overdracht het huis nog te bezoeken, om te zien of het er nog staat, de inventaris nog aanwezig is, en zo. Raar. We zouden niet de eersten zijn die een leeg en gestript huis aantreffen na een overdracht. Zucht. En, we willen nog wel wat meer weten over het huis. Waar zit de hoofdkraan voor het water? Hoe werkt de elektriciteit? Hoe onderhoud je het hout? (ah, olie.) Hoe vaak behandel je hout tegen houtworm? (Elke 4-5 jaar.) Wat voor verf doe je op het huis? (De duurste die je kan vinden.) Het antwoord was dat ze "heel veel notities voor ons verzameld hebben", en dat het verder onmogelijk was, want het was "allemaal héél emotioneel".
Onder druk van de advocaat was één uur vóór de notaris (om 13:00) toch een visite van een uur mogelijk. Alles leek er nog wel te zijn. Niet dat een volledige uitleg en guided tour de bedoeling was. "Ja, nou, het huis kwam bij ons óók niet met een handleiding", mopperde de verkoper. Erg leuk. "We moeten weg", drong zijn vrouw aan. O, er is nog iets: de hond. Ze zit achter het huis, met puppies. "Maar, we hebben een goede doel benaderd, en zij zullen ze ophalen zodra ze uit hun hol komen." Oh. U kunt meer lezen over die verwikkelingen, in de serie beginnend met Zoomba deel 1 (NL).
Die ochtend: naar de bank. Geld voor de koop van een huis kan je hier niet elektronisch overmaken. Het wordt ook niet verzameld en uitgedeeld door de notaris, zoals in Nederland. De notaris in Spanje zorgt alleen voor het registreren van de aktes bij kadaster en "escritura". Dus, je gaat naar de bank waarheen je je geld hebt overgemaakt, en dan printen ze voor elke ontvanger van een deel-som een aparte cheque. Eentje om de hypotheek van de vorige eigenaar af te betalen, eentje voor belastingen aan Andalucia in naam van de verkoper, eentje voor gemeentebelastingen, eentje voor het huis, eentje voor tax aan Andalucia uit onze naam, een voor het stuk land, eentje voor belastingen voor dat stuk land, en eentje voor de makelaar ("oh, ik kan mijn gezin weer te eten geven!"), en nu ben ik de tel weer kwijt. Een cheque of tien. O, en een cheque om de bank te betalen voor diensten.
Dat was een flauw grapje, de bank kan je wèl elektronisch betalen.
Koffie.
En de notaris. Wij twee, onze advocaat, de verkopers, hun advocaat, de verkoper van het extra stuk grond, zijn advocaat. 8 mensen in de weer met papieren lezen, en ondertekenen. En, uiteindelijk, op het allerlaatst, was daar een hele donkere kopie van een kopie van het watercontract! Jawel! Ons werd verzekerd (voor wat dat waard is) dat het nu allemaal in orde zou komen.
De notaris lees de akte voor, in zijn beste Spaans, iedereen tekent, en dan krijg je de sleutels zo'n beetje over tafel toegeworpen door de duidelijk niet erg gelukkige (nu vorige) eigenaars. En dan ben je de eigenaar van een huis onder de zon!
Maar, we hadden andere, grotere, zorgen. Deze moeder en haar kindertjes.
(Al is dat allemaal goed afgelopen.)
We hadden dus één week hier. Behalve zorgen voor Zoomba moesten we het huis een beetje leren kennen, en een stofzuiger kopen (dat viel nog niet mee!), en de koelkast vullen. En schoonmaken. En de achtergelaten aantekeningen zoeken. (Dat is nog steeds niet gelukt.)
Het huis zelf is prima bewoonbaar. Er zijn veel keurig schone lakens en handdoeken achtergebleven, en genoeg meubels en keukenspullen voor een vakantiehuis. Al verlang je dan na een paar dagen naar je eigen pannen, messen, bed en bank, en alles. En INTERNET!
Een laatste hubbel was de overdracht van de telefoonlijn. Dat kan je alléén doen vanaf de telefoon aangesloten op die telefoonlijn. Je geeft dan de laatste zoveel cijfers door van de bankrekening en het paspoortnummer waarmee de vorige eigenaar bekend was, en de lijn wordt naar jou overgeschreven. Maar, als die vorige eigenaren dat vertikken kan het dus niet. We hadden gedacht dat een vaste lijn een goed idee was, zodat we ADSL zouden hebben en een vaste internetverbinding. Maar, de lijnen zijn hiet zo slecht dat er niet erg veel bandbreedte is, en de snelheid laag is. We lieten de vast lijn voor wat ie is. Ik hoop voor de vorige bewoner dat ze de betalingen gestopt heeft. En anders heeft ze pech, ze komt het huis niet meer in.
Vreemd, hoe mensen die voordien redelijk en aardig waren zo snel kunnen veranderen als de koop eenmaal is gesloten. En hoe ze een hartstikke leuke lieve hond zomaar achter kunnen laten. Eigenlijk is de hond achteraf iets waar we ze dankbaar voor zijn, op een of andere manier. We moeten er niet aan denken dat de overdracht 24 augustus was geworden, of zelfs 30 oktober...
PS
De buren die ons het extra blok land verkochten blijken erg aardig. Ze kwamen de dag erna langs om te kijken hoe het ging, en lieten ons hun wifi gebruiken! Dat was erg fijn voor e-mail, het regelen van onderdak voor de hond, en de krant. Ze houden een oogje op het huis als we weg zijn, en dat is erg fijn. En ze sluiten de gasfles af.. Dank! Dank!
→ Nederlandse versie
"Pierre, what do they have?"
The house was discussed already briefly here, but here is some of the story about acquiring it.
We went there first time April 2015. Really impressed by the house, especially by the huge kitchen.
A few buts first? Alright. In the picture here you can see that on the right side of the house there is a road. That is a road with right of way for the neighbours. Right along the house. Plus the space in front of the house. Areas that are baking in the direct sun, and thus are hot and dusty. And, we don't like chemins communal along our house, being the a-social type we are, although we were assured there is very little traffic here. Just the "lemon truck once a year", and the "house down the road is not inhabited".
Of course we are paranoid. We're from the City.
The owner apparently had heard more worries from other prospective buyers about that road along his house, and decided to do a new road, further away from the house, the red line in above map.
We felt we needed to choose between Serena and this place. So we went back in June to have another look, see how the new bypass is, have another look at Serena, and experience Andalucia in summer, at it's almost hottest.
We went to Serena first, and just sat still an hour and let it sink in. We walked up the rambla, to see where the Serena river would lead to. Well, it becomes narrower and narrower, till you are stopped by a thick bunch of reeds. The area is absolutely lovely and peaceful. But, the house itself did not catch our hearts. Too much work to make it nice, a garage at the house is not really possible, and then it probably it still is not at all as nice as the house in Antas.
And, something else: Restaurante Mi Casa. That is a very nice restaurant, within walking distance (15 minutes) and certainly within bike distance. I have a theory. A theory that is mine. And it's a theory about restaurants. And the theory is that if they pour a Good. Campari., then it most probably is a good restaurant.
This. Is. A. Good. Campari.
Back to the house. There are more roads, in the map above the Good. Campari., on the border of the property: the dark greens in the map. So why the red path? Just follow the greens! That caused a lot of misunderstanding because people cannot or do not read maps. But in the end our solicitor told us that you cannot change rights of way, that way, and you may get taken to court. Hm. That would not be a great start.
Another but is that this house is located not in a nature reserve, but in the middle of agricultural fields. They grow artichokes here, nice! Cauliflower, good! Kale. Kale. Kale! Hate kale. Yuck. Agricultural activity may mean tractors doing their thing there all day, with irritating noise. "No, no!", the owner and estate agent cried, "some people thought the area was all too quiet!". And, "we think it is a very funny question". Sure, sure.
We quickly found out there's quite a bit more traffic than that yearly lemon truck. There is someone living in the house down the road, who lives there during the week, works elsewhere and travels by car, and a few times a week there's a little van of a man who tends the orange grove even further down the road. And they all don't drive carefully.
It's not so much that it's noisy, but the dog that came with the house loves to chase cars. We quite love that dog, so we need to put up a fence so she can't just run after the cars whenever she feels like it. That'll be quite a long fence, actually.
And yes, there's noise from the fields. Harvesting kale (yuck!) is done by hand, they pick the lower leaves, and leave the rest to regrow (bleah!), but the harvest is stored in a big truck that has a cooling machine. It was droning there a few days last time. But, at least you can escape that noise by sitting at the other side of the house, or go inside.
The (red) block of land next to the house was owned by a "mate" of the owner. "Ah, that won't cost you very much", he said, "as he does not have right of way, and he cannot build on it, and it has no water rights, so it's worthless". Well, it is worth something to a new owner, as it probably is the place to extend the garden, or put in a swimming pool. But we won't buy a house where we cannot walk around on our own land.
Next thing/but is: water rights. Water rights are extremely important for us, as we do like a hot and dry climate, but we do need water to irrigate garden, and perhaps fill a swimming pool. You cannot do that with drinking water. Well, not responsibly. And it may cost a fortune, especially if your water is from a desalination plant, as is sometimes the case in Andalucia. The previous owner had sold a strip of land for water rights. The paperwork for this was missing, however, but a search would be started to find that.
Advised by our solicitor, we decided to put the purchase of the extra block of land and the water rights as "requirements" in our offer, which was accepted. Then an interesting time starts, where actual papers and deeds, and water contracts must be located, and exchanged from one solicitor to the other, and shared with the estate agent, and. Then one solicitor says she has sent papers two weeks ago while the other has not yet received them, etc. That went on till the very last day.
Oh yes, somewhere in above paragraph we must have decided to actually DO it. Unclear water rights, a block of land that was more expensive if we did not want to grant the previous owner right of way, worries about traffic, pesticides, noise, etc, make decisions quite difficult. This is not a choice for a holiday, it's for the last 20, 25 active years of our lives. Drama! But we seem to have said yes. (Didn't we?)
We also put in a date in the requirements for the transfer of ownership. We did not have very many time/dates left in our schedule, as end of August there were work-related responsibilities at home. We had hoped for a transfer date early August, so we could spend about 4 weeks there, but that was not possible because too much legal stuff still needed attention. Alright, August 14th then. Noooo, that was not possible for the owner's wife, who wanted to say goodbye to everyone, and wanted to spend a last holiday there. A date of August 24 was proposed as earliest date, and we would need to find a place to stay for them, afterwards. Which we declined, as that would leave one full day to us before going back to work, and it was simply silly. Ok, then it's end of October for us as earliest next opportunity. Then August 14th was quickly accepted, but not with a smile.
Visiting the day before the transfer at the notary, to see if the house was still there, and it's inventory, was declined. Very odd. We'd not be the first to find an empty or even stripped house after the visit to the notary, and the transfer of a property. Sigh. We'd like to know a bit about the house too. Where is the mains water tap? How does the electricity work here? What do you do to keep that wood shining? Ah, oil. How often do you spray against woodworm. What paint did you use? The reply was that they "prepared lots of notes" for us, and it was not possible, because it was "emotional".
In the end it was agreed to visit an hour before notary, which was at 13:00. Well, everything seemed to be there. Not that a full explanation and guided tour were intended. "Yes, well, the house did not come with a manual to us either", the vendor grimmed. Very drole indeed. "We need to go", his wife pressed. Oh, and there's something else. The dog. She is behind the house with puppies. "But we contacted a charity, and they will come for them the moment they come out of their den." Yeah, right. Well, you can read more of that story starting with Zoomba part 1.
That morning: off to the bank. Money to pay for a house isn't transferred electronically, nor collected and handled by the notary. It's the responsibility of the solicitor here. (The notary only arranges registration with the catastro end escritura.) So, you go to the bank with the account you transferred your assets to, and, for each receiver of money, a bank check is printed, and deducted from your account. One to pay off the owner's mortgage, one for tax to Andalucia in the name of the vendor, one for tax to the council, one for the actual house, one for tax to Andalucia for us, one for the block of land, one for the tax on that block, one to pay the estate agent ("ooh, I can feed my family again!"), and now I have lost count again. About 10 checks. Oh, and a check to pay the bank.
That was a joke, the bank could be paid electronically. They (Cajamar) were quite decent actually, and did not charge much.
Coffee.
And the notary. Us two, our solicitor, the vendors, their solicitor, the vendor of the extra block, and his solicitor, 8 people signing and reading papers. And, at the very last, a very dark copy of a copy of a water rights contract! Yeah! We were assured (if that word still means anything) that that was in order.
The notary reads the deed to you, or at least parts of it. You all sign, and you get thrown the keys along the table by clearly less than happy previous owners. And then you own a place in the sun!
But, we had other, and bigger, worries on our mind. Like, this mother and her children.
(But that all ended well.)
So, we had a week here. Besides taking care of Zoomba, that meant exploring the house, buying a vacuum cleaner (not a little task), and stocking the fridge. And some cleaning. And locating the prepared notes. We still have not finished this last task.
Well, the house was perfectly liveable. Plenty of clean linen, towels, etc. Enough and proper furniture and kitchen utensils for a holiday house. Though after a few days you long for your own pans, knives, bed and couch, and everything. And, INTERNET! Ah well.
A last, and quite maddening, hiccup was the transfer of the telephone line. You need to do that from the actual phone line, and supply the last so many numbers of passport and bank account number. But, if the previous owner refuses to give you that, you can't. We had thought a land line would be a good idea, for an ADSL internet connection. But actually, the lines are so bad that not much bandwidth remains. So, we did not pursue that avenue any longer. I hope for the old owners that they stopped payments.
Strange, how people that before seemed pretty decent can so quickly change after a sale is done. And leave a lovely dog behind. Well, that dog is one thing we really must thank them for, she's totally adorable. Perish the thought the transfer date would have been the 24th of August, or 30th of October, instead of the 14th...
PS
The neighbours who sold us the extra block of land turned out to be a really nice. They dropped by the next day to see how we were, and even allowed us to use their wifi! That was very convenient, to get e-mail, arrange shelter for a dog, and download the newspapers. They keep an eye on the place while we're away too, which is very nice. Oh, and they close off gas bottles. We're really grateful!
