Almuerzo 2: meiraapjes // swedes // nabos

Tot mijn genoegen zijn er hier óók meiraapjes, die, overigens, in Nederland in mei juist niet verkrijgbaar zijn.

Meiraapjes vind ik best wel een beetje moeilijk. Ze zien er prachtig uit met hun paarse jasje en witte broek, en een groen kuifje, maar het is nog best een kunst om ze lekker te maken. Restaurant Vasso in Amsterdam wist er een verrukkelijk zoet-bitterig (jawel) bijgerecht van te maken, en dat probeer ik al jaren na te maken. Tot en met een poging op de camping in Frankrijk met aardbeienjam. Niet gelukt. Dat experiment is nog steeds een bron van jolijt in ons huishouden. Grmbl.

Maar gelukkig is er nu meneer Ottolenghi. Hij heeft een recept voor meiraapjes dat er bij in de buurt komt, al noemt hij ze "swede", en doet ie er idioot veel boter in. Dat doe ik niet, maar zijn idee van gebakken meiraapjes neem ik graag over:

Voor twee personen 1-1.2 kilo meiraapjes (ja, echt), schillen en in blokjes van 1 cm. Flinke braadpan met dikke bodem, en een eetlepel of drie olijfolie. Niet te weinig, maar ook niet zoveel als Ottolenghi boter. Hete pan, flink gas. Voeg de meiraapjes toe (sis!). Zwarte peper. Snufje zout. Flink wat tijmblaadjes (vers is beter, maar gedroogd mag), vooral niet te weinig tijm. De blokjes moeten rondom bruinig worden, omscheppen dus, dat kan een minuut of 5-10 duren. Vind je ze te droog, dan mag er wat olie bij. Als de blokjes bruin zijn gas laag, en knijp er een flinke teen knoflook bij, of twee, (en eventueel een héél klein snufje suiker). Deksel half op de pan, of zonder deksel, nu een 35-45 minuten op een kleine pit. Af en toe omscheppen. Kijk uit voor aanbranden.

Van 1 kilo raapjes blijft er dan een mooie tweepersoonsportie over, ze krimpen. Vlak voor serveren een lepeltje honing erdoor.

Als je hebt van die pittige Sardijnse, maar tijm-, rozemarijn- of gewone- mag ook. En nee, daar wordt het niet zoet van.

Gekookte aardappels, en een worstje. Hier in Spanje is er bloedworst, zonder spekjes, maar daarover een andere keer. Jus of saus hoeft niet, er zit Plenty olijfolie in de raapjes.


// I'm quite happy you can get "swede" here, that in (English-)Dutch are called "May turnip", but are not available in May, actually.

I find (found) swedes quite hard to like and prepare. They look stunning, with their purple coats and white pants and green tuft, but it takes quite something to make them edible. Restaurant Vasso in Amsterdam knew how, and made it an exquisite bitter-sweet side dish that I have tried top copy a long time. Last failure on a French camping when combined with strawberry jam. That experiment still is a source of banter in this household.

But, today there's mr. Ottolenghi. He has a receipe that is close to Vasso's, although he uses an insane amount of butter. I don't do that, but I'll gladly copy his braising of swedes:

For two: 1-1.2kilo of swedes (really), peel and cut into 1 c, cubes. Casserole with thick base, ca. 3 tablespoons olive oil. Not too little, but not as much as Ottolenghi uses butter. Hot pan, big flame. Add the cubes (sizzle!). Black pepper. Pinch of salt. Quite some thyme leaves. Fresh is better, but dried is fine. (You can hardly have too much thyme.) The cubes need to get brown, so stir, this takes 5-10 minutes. If you find it too dry add some oil. When brown lower the gas, and add a big clove garlic, crushed or squeezed, and a (small) pinch of sugar. Without lid, or with the lid half open switch the pan to a smaller burner. Stir now and then, watch out it does not burn.

1 kilo swedes shrinks into a good two-person portion. Add a little bit of honey the last few minutes. If you have it that Sardinion honey is great, but thyme- rosemary- or regular honey are fine too. And no, it won't get sweet, its swede. ha ha ha. (Google translate would not have come up with that, Anne xxx)

Boiled potatoes, sausage. Here in Spain there's black pudding, without lard actually, but let's go into that some other time. No gravy or sauce, the swedes have Plenty olive oil.